Девлетлер, акимиетлер келе ве кете; заманлар денъише; этрафта янъгъырагъан тиллер ве лехчелернинъ ерине башкъалары келе, лякин, бундан сейяре дёнюми явашламай, кунеш ве йылдызлар сёнмей, вакъыт токътамай…
Нидже-нидже агъыр къара куньлер келип-кетти халкъымнынъ башындан…
Тилимизни ёкъ этмеге тырышкъанлар, миллетимизнинъ энъ аджайип инсанларны аписханелерге къапаткъанлар, къуршунгъа огъраткъанлар, халкъымызны ватан топрагъындан сюргюн эткенлер къайдалар шимди?! Топракъ олды… куль олды… аягъымызнынъ тюбюндеки тоз олдылар… Халкъым исе яшай! Эр шей кечер-тоз олур…
Тек бу куньлерде эр биримиз санки бир сынавдан кечемиз. Халкъкъа садыкълыкъ, ватанперверлик, джесюрлик сынавындан… Онынъ ичюн, «братишкалар» четте къалсын (къардаш олмагъанымыз ойле де корюне) ве оларнынъ ерини миллий анълам, миллий гъурур алсын. Бири-биримизге къол тутайыкъ, джан агъыртувлар, бош давалар кечмиште олсун. Къомшунынъ капусына кельген беляны озюнинъки деп санайыкъ. Эр бир инсанымызгъа дикъкъат этейик.
Къуветимиз бирликте ве бири-биримизге косьтерген урьметтедир. Четтен келип ич кимсе суаллеримизге джевап бермез, меселелеримизни чезмез, дуйгъуларымызны анъламаз. Тек озюмиз.
Менде тек сен барсынъ, миллетим …
Эр шей кечер: девлетлер, акимиетлер, къанунлар… Ватанымыз къалыр. Биз къалырмыз… ве ич бир шейни унутмамыз.
Сеяре КОКЧЕ