18 mayıs künü epimiz meydanda toplanıp, sürgünlik faciasınıñ qurbanlarını añayıq!
Köz ögünde deşetli levhalar keçip ketmekte: feryad- sedalar, dua oquğan sesler, qorqudan qaltırağan balalar, mecalsız qartlar, qadınlarnıñ fiğanları, tilsiz vagonlar, zulum konvoirler- bular episi cehennemniñ bir manzarasındır. Bugünde mayıs küneşi endi o qadar sıcaq kelmey, dünya o qadar şaşqın, adaletsiz, zulum körünmey. Bügün mayıs küneşi sadece qızdıra.
Biz mıtlaqqa meydanda körüşip, keçmişini hatırlap, bu felãketlerden nasıl etip sağ qalğanımızğa tekrar ve tekrar ayrette qalırmız. Hatırlarmız. Susarmız. Accı közyaşlar ister istemez yanaqdan tığırlanıp tüşer. Ne qadar közyaşlar töküldi, ne qadar daa aqıp çıqmağan közyaş yüregini ve göñlüni yaqmaqta. Susarmız. Etrafqa baqıp, er kes kelmegenini añlarmız… ya bir on yıldan soñ ne olur aceba? Bizden soñra bu meydanğa kim kelir, kim hatırlar ve közyaş töker. Amma hatıralar ölmez. Hatıralar bugün yanımızda turğan balaçıqlarımızda yaşaycaq. Olar bu facianı köz ögüne ketirip olamaylar, amma tırışalar. Etrafta çapqalağan torun ve torunçalarnıñ ses ve külküleri yañğıray. Olarğa baqıp, keçmişniñ deşetli levhaları unutıla, keleceknen yaşamağa başlaysıñ.
Olıp keçkeniniñ kimse aldını alamaz edi. Ne olacaqnı da kimse aytıp olamaz. Nasıl yaşamaq kerek olğanını da kimse aytamaz. Qıyınlıqlar ile rastkelgende biz er vaqıt saylamağa mecbur olamız: ökünmek ve birisini qabaatlamaq, ya da sınavdan şüret ile keçmektir. Qıyınlıqlar er vaqıt oldı ve olacaq, bizler olarnı yeñmelimiz. Qurban ya da qaraman olmaq- tek özümiz saylamalımız. Tek bir şey açıq-aydındır ki, bizim quvetimiz birliktedir.
Sürgünlik qurbanlarınıñ taqdiri farqlıdır. İnsanlar açlıq, suvuqlıq, azaplar çeke, boş topraqlarda yaşay ediler… amma bütün bu ğayiplıqlar qırımtatar halqını ayaqtan kesmedi, onıñ yaşamaq arzusını, Vatanına işanç ve sevgisini silmediler! Birlik olsaq ise- bizni aslı yeñemezler!
