Odanıñ qapısı yavaştan açıldı. Qaranlıq içine dalğan insan bir qaç saniye etrafqa baqındı. Közleri alışmağanı içün, qap-qara ortalıqta bir şeyler körmege ümüti yoq edi.
– Zülmette de yaşamağa ögrenmek kerek, – dep söndürgiçke uzatqan elini keri çekti. Yavaştan balkonğa adımlap, diqqatı tek elindeki filcanda olğanını añladı. O, sanki bütün dünyanı, onıñ eyi, şırın añlarını bir filcan qave içine sığdırdı ve şimdi eñ esası bu qaranlıqta içimlikniñ iç bir tamçısını bile tökmemek kerek edi.
Niayet yerine yetken soñ, o, dersin bir şeyden saqlanaraq, suvuq tabanğa oturdı. Etrafqa baqındı. Er yer zindan kibi edi.
– Olsun, – dedi içinden o, iç olmasa qavemni raat içerim…
Közlerini yumdı, teren nefes alıp, fikirlerinen uzaqlarğa daldı. Ahırı, uzaqtan kelgen ve yavaş-yavaş yaqlaşqan bir sesni duydı…
– Sen mındasıñmı?
– Bilmeyim…
– Ne oldı?
– Aytamam…
– Ya fikirleriñ?
– Coyuldı… sanki uzun bir ayattayım. Ne merağım, ne bir şeyge istegim qaldı.
– Çoqtan mındasıñ?
– E… bilesiñmi, bu ayat… işler, areketler doğru nasıl olğanını yahşı bilem, amma etrafta olğan şeylerden sıqılam. Sıqılam çünki çoqusını aytıp olamayım, sıqılam, çünki özümni günâhqa daldırmağa istemeyim, adamlarnı da ıncıtamayım… Adaletsizlik boğucıdır.
– Hoş keldiñ ayatıma… Men deñizni sevem. Ya sen?
– O daima menim sırdaşım edi… bazı vaqıtqa qadar… şimdi yanına barsam bile, uzaq tanışlar kibimiz…
– Amma onıñ qabaatı yoq ki?
– Bilem….
– Közleriñni aç, qorqma. Bu keçici dünya.
– Amma bu dünyanıñ da öz tadı bar. Sevmek, quvanmaq, quvandırmaq kerekmiz. Amma… men… bu lezzetni coydım. Nevbetteki ayatnı ise is etip olamayım…
– Ya yaqınlarıñ?
– Bardır. Bar. Amma olarnen de samimiylik yoq. Dostlar… çoqusını coya başladım. Bu meraqsızlıq meni boğacaq.
– Meraqsızlıq degil. Doğru nasıl olğanını bilgeniñ içün, çoq şeylerden vazgeçmelisiñ ve bunıñ doğru bir cevabı bar. Sen bunı nafile yapmaysıñ. Bu dünyanıñ güzelligi de şübeli…
– Aqlısıñ. Men pek yoruldım. Coymağa, ağlamağa artıq istemeyim. Küçüm qalmadı.
Sen ağlama. Allahqa sığın. O er şeyni bilicidir. O bizge em imtian bere, em yolnı aça. Biraz bekle. Er şey çezilecek. Tek sen sevgen şeylerden vazgeçme. Deñiz olsun, kök quşağı olsun, olarnen sırdaşmağa ve olarğa quvanmağa devam et.
— Ya sen kimsiñ?
– Menim adımnı bilmeseñ de olur. Amma men er vaqıt yanıñdam. Bu da seniñ yañğızlığıña soñ olsun. Başıñnı köter. Közyaşıñnı sil. Biraz kül. Güzel… Baq, qaveñ şimdi suvucaq. Menim içün de bir yutum yap.
– Amma men seni körmeyim bile? Qaydasıñ? Ne sustıñ? Añladım… Körüşkence… Sağ ol…
Şu an tasavur etilmeycek qadar uzaq, ucsız-bucaqsız kökte tañ atmasınıñ ilk qığılçımları köründi.
Sevil KARAŞAYEVA
Foto: Smail Tantana
