Бир заманларда бир падиша Хыдырлез бабайны онъа корьсетмеге эмир эте (багъшыш ваде эте). О падишалыкъта бир фукъаре къартбабайнен битайчыкъ яшай экенлер. Олар разы олалар: «Биз оны тапармыз», – дейлер. Падиша оларгъа сыкъ кунь бере ве къыркъ куньлик аш йибере. Хыдыр Ильясны корьмек ичюн балабан ер ясата.
Отуз докъуз кунь кече, Хыдыр Ильясны тапамайлар.
Къыркъ куньден сонъ падишанынъ везирлери къартбабайнен битайчыка келелер:
— Къайда Хыдыр Ильяс? – дейлер. – Ким тапты Хыдыр Ильясны?
– Мен тапмадым.
– Мен де тапмадым.
– Ойле олса башыны дель ат!
Бабайны алып кетелер. Эр ер толгъан кишинен, эки ер бош къалгъан.
Падиша айткъан буюк везирине:
– Не япайыкъ бу бабайны?
«Сувгъа атайыкъ,» – дей.
Экинджи везирден сорай: «Не япайыкъ бу бабайны?».
«Арабагъа сюйретейик,» – дей.
«Копек киби къапыгъа багълайыкъ,» – айтты учюнджиси.
Бабайнынъ янында он секиз яшында олып яш огълан отургъан. Оны ич кимсе бильмеген. Сонъ огълан турып: «Падишам, буюк везиринъни сувгъа ат, экинджисини арабагъа сюйрет, учюнджисини копек этип, къапыгъа багъла. Бабайны да алып, янынъна бакъ», – дей.
Сонъ, фыр этип, учып кеткен.
Масалны Земфира Карахалиль язып алгъан эди.
