Ballarım doğğanından berli, insannıñ öz başına qala bilecek bir köşeçigi olmaq kerek olğanını añladım. Bu köşeçikte göñlüne yatqan işnen oğraşmağa çaresi olmaq kerek olğanını bildim. Sakinlikni qayb etmemek içün, bazıda er kezden çetleşmege kerek olğanını añladım.
Böyle şahsiy yerçik er kesge kerek, ve hususan, men kibi introvertlerge. Meni böyle yerim – ustahanemdir. Ustahanem mağazda yerleşe ve kün – künden bir şeyler ile tola, men mında kerekli, ve bazıda kereksiz şeyler yapmağa sevem. Mında em kederli, em açuvli vaqıtlarımda kelem. Sizlerge eminliknen ayta bilem ki, açuv ve afaqanlıqnen canı olmağan predmetlernen paylaşmaq yahşıdır, çünki olar bu islerni er vaqıt qabul eteler ve özlerinde qaldıralar, ve sizniñ yaqınlarıñıznı qurtaralar.
Menim iş masam üstünde, er vaqıt sade, eski, amma menim içün pek qıymetli bir şeyim turmaqtadır. Bu çıta parçaçığıdır. Menim eñ birinci yardımcımdır. Bu şey mende, Qırımğa avdet olğanımnıñ birinci künleri peyda olğandır. Endi 20 yıldan ziyde, o daima yanımdadır ve mında da qalacaqtır.
Bizim aylemiz vatanğa avdet olğanında, men 8 yaşında edim. Bizim içün yañı ayat başladı – daa doğrusı ayatımuız sıfırdan başladı. Başımızdan, çoqısı vatandaşlarımız kibi, ağır zamanlar keçirdik. Yani, quruciliq, işsizlik, fuqarelik, bürükratiya ve daa bir sıra «güzellikler». 20 yıl, bizler bir tumanlı kanyon içinde yürdik, şimdi tuman yoq, amma kanyon içinde yürmege devam etemiz, lâkin istesek andan çıqa bilemiz.
Bala hatırası – meraqlı bir şey. O özüne kiçik — kiçik şeylerini siñdire, amma müim ve balaban vaqiyalarnı unuta. Ömürde o qadar emiyetli şeyler olıp keçken edi, amma men olarnı degil de, şu kiçik şeylerni hatırlayım. Meni, çoqusı ballarnı kibi, babam söge edi, men çoq hıyanetlikler ete edim, amma bu şeyler episi qum kibi aqıp ketti, aqlımda ise, başqa şeyler qaldı. Bu babamnı kederli ve açuvlı vaqıtında aytqan ve özü de deral unutqan sözleri edi: «Mında daa ne qadar iş bar, sen ise iç bir şeyde yardım etip olamaysıñ ve daa yaqınlarda yardımıñ tiymeycek». Men bu künnü ve bu sözlerni pek yahşı hatırlayım. Sözler bizim bitmegen evimiz içinde, şimdi anda bizde ayat, aytılğan edi. Babam töpede, balkalar üstünde otura edi, men ise aşağıda, toz ve ağaç parçaları içinde oynay edim. Evimizniñ damı yoq edi. O vaqıtları men bala edim, ne aytacağımnı ve ne tüşünecegimni bilmey edim. O zaman meni birinci keresi kereksizlik ve faydasızlıq isleri qaplap alğan edi, yahşı hatırlayım. Böyle sözler içün ana babamnı iç bir vaqıt takbih etmey edim, olarnıñ yerinde olsam, mende öyle aytır edim. O zaman men babamdan bir iş bermesini istedim. Babam maña bu çıta parçasını, çöküç ve bir top qıyış ve totlı mıh bergen edi.
Dilâver Zinedinov
İçtimaiy ağlarda Facebook, Vkontakte, Odnoklassniki saifelerimizge, bunen beraber, Telegramda kanalımızğa qoşulıñız ve eñ aktual ve meraqlı malümatlardan haberdar oluñız.
