Köndelen

26.12.201919:10
Sevimli tatalarımdan Leyla Ömerge bağışlayım

– Sen meni begenmeysiñmi yoqsa?
Eldar bu sualni eşitkeninen şaşmalap qaldı. Subet esnasında lafnıñ, aylâna-aylâna, kene şu ince ve çalımsız mevzuğa kelecegini tahmin ete edi, lâkin böyle tik, ters ve keskin sürette olacağını asıl da beklemey edi. Leviza, elbette, mülâyım ve letafetli qız. Oña baqqanda ilki olaraq nazarğa ilişken — onıñ iri, aydın, parlaq közleri. Büyükçe ve tolğun dudaqlarında da nasıldır bir cazibelik sezile. Beyaz tenli yüzündeki bu hoş manzaranı tekmillegen burun kemiginiñ şırın ve meşur şekili ise qıznıñ qanında kesen-kes yalıboylü keçmişiniñ olğanını hiss etire.

– Qaydan aldıñ bu lafnı?! Sen mülâyımsıñ, naziksiñ…

Eldar aytacaq sözüni bitiralmadı, çünki Leviza onıñ közleri içine tebessüm ile baqaraq, qaşlarını köterdi ve «yoq» degen dayın, başını hafifçe sallap devam etti:

– Çirkin olğanımnı bilem. Yalan aytmağa hacet yoq. Çengemdeki berçten sebep maña hiç bir erkek ciddiy nazarnen baqmay. Çoqusı igreneler, bazıları qorqalar. Mısqıllap üstümden külgenler ve haqaret etkenler de az degil.

Eldar bu itirafnı eşitken soñ, qıznıñ göñlüni alıp onı teselli etecek oldı, çünki tüşüncesine köre o mutlaqa efkârlı olmalı edi, lâkin Levizanıñ tebessümli yüzü onı daa beter taaciplendirdi. O, añlatqan degil diñlegen birisi olaraq böyle ağır ve accı sözlerden ğayet müteessir olğan sırada, Leviza öz müşkülâtını nasıl ğamsız, kedersiz ve hayli rahatlıq ile hikâye etebilsin? Leviza Eldarnıñ sımasındaki bu sualniñ ifadesini sezip, birden, can-yürekten şaqıldap külmege başladı.

– Eldar! Fal taşları kibi açılğan közleriñni ve türlengen çırayıñnı bir körseñ! Tap o qadar şaşma, canım. Sen meni deli dep zann etedirsiñ, ya? — dedi külerek Leviza. — Sarğoş da degilim artıq. Elbet, başım eki qade şaraptan tekaran aylândı, amma o da çoqtan uçıp ketti. Böyle şeylerge çoqtan alıştım, pek qulaq asmayım endi.

Bir müddet yaşlar biri birine baqıp ses çıqarmadan oturdılar ve yaqındaki deñizniñ şuvultısını diñlediler. Aysız geceniñ qaranlığı öz qadifeli yımşaqlığı ile ortalıqnı sarmalap aldı, yıldızlar ise geceniñ qalın yurğanına işlenilgen yıltıravuq inciler kibi parlaq, lâkin suvuq yarığınen bu resimlik manzarağa ayrı ahenk qoşa edi. Gençler sahildeki qavehaneniñ açıq sofasında, üstü pamuqlı qalın minderlernen töşelgen tapçanda buluna ediler. Yaz mevsimi yekünlenmekte, ekseriyet turistler endi evlerine qaytqan, bu sebepten qavehaneler soñki künlerde erte, saat on ekiden evel qapatılmaqta. İşte şimdi de etraf çım-çıt, yalıñız tek-tük qomşu kafelerniñ yol lampaları yana. Eldar, milli örneklernen bezetilgen qırmızı duvar yastıqlarına kerilerek yaslanıp ve ayaqlarını uzatıp ğayet keñ ve raat sürette oturğan, Leviza ise qarşıdan onıñ kökregine dayanıp ve ayaqlarını toplap yanaşasında yerleşken edi. Qıznıñ sımasındaki tebessüm çoqtan irip ketti, baqışı ciddiyleşti, Eldarnıñ susqunlığını körip ne içündir canını açıp, içini tökmege istedi:

– Men kiçik bala edim, beş-altı yaşlarımda olsa kerek. O vaqıt daa Özbekistanda yaşay edik. Tizemlerden qaytar eken babam eski «jiguli»sini ayday, biz ise: men, oğlan qardaşım ve anam artta oturıp yuqlay edik. Yarı gece maallinde qazağa oğradıq. Babam şu yerde elâk oldı. Men közlerimni üç künden soñ hastahanede, reanimatsiyada açtım. Qaza esnasında qırılğan kemikler ve ezilgen müçelernen beraber pıçqığa oşağan keskin tişli bir demir parçası qopıp, yüzüme saplanğan eken. Sol yanağımnıñ kenarından kirip, çengenmniñ astından keçken ve etlerni parçalap teren yara açqan. Ekimler dediler ki, eger yarım qarış aşağıdan sançqan olsa edi, şahdamarımnı keser edi… Yaranı tiktiler, lâkin onıñ yerinde qalınca ve uzunca aqçıl berç qaldı. Anam ve qardaşım da ağır yaralandılar, amma üç-dört aydan soñ özümizge keldik nasıl olsa. Sağlıq cihetten. Ruhiy taraftan, elbette, alımız pek müşkül edi…

Eldar diñlerken aman-aman nefes almay, lâkin Leviza aksine, körünüşte ğayet tınç ve sakin edi. O, hayatınıñ, belki, eñ dehşetli ikâyesini yabancı insanğa böyle tavsilât ile ilki kere añlatqan olsa kerek. Şimdi ise, lafı bitken soñ, daa evel ruhında ve yüreginde gizli qalğan ve açıqtan hiss etilmegen zıqıdan sañki boşalğan kibi oldı, onıñ yerine qaydandır bir yalıñızlıq suvuğı keldi. Üşüp, inceden qaltıramağa başlağan Leviza Eldarğa yaqınlaşıp sıyıqtı ve başını onıñ kökregine yavaşça qoyıp yattı. Deliqanlı, qolunıñ tübünde qatlanıp turğan qalın ve keñ örtüni açtı ve Levizanı quçaqlap, em onıñ, em de özüniñ üstüni yaptı.

– Asılında yarañ, aytqanıñ qadar büyük, ya da qorqunçlı degil. Kerçek aytsam, çengeniñ tübünde olğanı içün asıl da körmey qaldım başta. Eger de diqqat ile baqılsa, elbette, körünecek. Amma… Sen kereginden ziyade emiyet beresiñ. — dedi Eldar.

– Saña demin söyledim. Seniñ teselli berici sözleriñe ihtiyacım yoq. Men endi çoqtan berli altı, ya on sekiz yaşındaki qızçıq degilim.

Leviza qabaca cevap bergenini eslep, evel elinen Eldarnıñ kökregini sıypadı, soñra başını köterip tekrar onıñ közlerine baqtı ve qabaatlı seda ile:

– Bağışla, canım. Seni ıncıtmaq istemedim. Bugün seni dayımnıñ doğğan künü aqşamında körgende, güzel çehreñ ve yaraşıqlı sıfatıñ birden közüme çalındı. Eger bir erkekni begensem, pek çekinmeyim, baram, tanışa berem. Tabiatım öyle. Boynumdaki yara ve berç meni pek rahatsız etmey. Alıştım endi. Adam qorqaq, ya pısırıq olsa birden añlaşıla. Böyle soylarına nafile vaqıt sarf etmeyim. Lâkin sen… Hiç kimsege beñzemeysiñ. Yañılmadım. Genç olğanıña baqmadan sen ğayet aqıllı, sezekli ve pişkin insansıñ.

Eldar bu vaqıtqa qadar hiç bir qızdan kendisini maqtağan böyle göñül alıcı, tatlı ve hoş söz eşitmegen edi. Özü de, dörtünci kurs talebesi olsa bile aqranlarından eppeyi farqlı olğanını tüşüne, ister fen bilgileri, ister umumen dünyabaqışı cehetinden kendini bir çoq dostlarından daa üstün köre edi. Elbette, bu mulâhazalar ile daa hiç bir kimsenen paylaşmağan, çünki çirkin ve havflı olacağını da pek yahşı idraq ete edi. Leviza tarafından onıñ zekiy ve ziyrek olğanı haqqında iltifatları, ister-istemez Eldarnı kibirlendirdi. O, nefsini ohşağan tatlı hayallar deryasında yaldağan şu arada Leviza tekrar başını köterdi ve yüzüne baqıp:

– Amma, kene de, sen meni begenmeysiñ. — dedi.

Eldar qaşlarını çattı ve cesürlenip, nihayet, tilniñ ucında aylâna turğan cevapnı berdi:

– Sandıraqlama. Hoşuma ketmegen olsañ, herkesden qaçıp seniñle tap mında kelmez edim. Anamlar, eniştemler şimdi, kim bilir, belki bizni qıdıradırlar.

Leviza qalqtı, doğruldı ve örtüni tekmil özüne taba çekip içine sarılaraq kene Eldarnıñ qarşısında oturdı.

– Qasevet etme, evden çıqarken yengeme soyledim, Eldarnen kezmege ketemiz, dep. Meni kimse araştırıp soramaz, sen de kiçik bala degilsiñ. Ne, ömüriñde dostlarıñnen, ya da bir qıznen tışarığa çıqmadıñ, diskoteka ya klubqa asıl barmadıñmı yoqsa?

Qıznıñ atikligi, kerginligi ve keskin tili Eldarnı açuvlandırdı. Hafaqanı qaynağan deliqanlı özüni aqlamağa ve qıznıñ nazarında öz itibarını qurtarmağa baqtı.

– Ne munasebet?! Sen meni anasınıñ qozusı dep belleysiñmi?!…

Eldarnıñ sözü tekrar yarıda kesildi, çünki Leviza bir daa tebessüm ile baqaraq bu sefer egildi ve onı nazikçe dudaqlarından öptü. Bir parça böyle turıp bekledi lâkin Eldarnıñ dudaqları qıbırdamadı — bu öpüşni cevapsız qaldırdı. Leviza artqa çekildi ve sañki hiç bir şey olmağan kibi muhabbet tolu nazar ile deliqanlınıñ yüzüne baqtı. Bir ara olar kene geceniñ sessizligine ğarq olıp, evel ezelden berli Qaradeñizniñ tınıq dalğaları añlatqan tılsımlı ve sihirli masalğa qulaq berdiler.

– Ne oldı ya? Alâ daa açuvlısıñmı, canım?
– Yoq, degilim. Açuvım teze keçe.
– Ya ne içün demin öpkende cevap bermediñ? Men kibi ucubeden igrenesiñmi? Dedim ya, meni begenmediñ. Doğrumı?

Eldarnıñ qaşları kene tüyümlendi, lâkin Levizanıñ sımasındaki tebessümli ayneci ifade ve oynaq qonuşma tarzı hiç deñişmedi.

– Aynı lafnı qaç kere tekrarladıñ, aqız?
– Sen bala kibi saf ekensiñ. Sennen bütün aqşam oynadıq, eglendik, laqırdı ettik. Seni tap mında, dayımnıñ qavehanesine qaçırdım, sen ise meseleniñ asılında ne olğanını daa añlamadıñ.
– O qadar ahmaq degilim, Leviza.
– Ahmaqsıñ dep aytmadım, saf dedim. Amma sen kerçekten de sadedilsiñ.

Leviza Eldarğa qonuşma fursatını bermeden üstündeki örtüni açtı ve onı minder üstüne salıp:

– Qızındım. Meni örtkeniñ içün sağ ol, azizim. — dedi ve bu sefer yanağından öptü.

– Leviza, seni kerçekten begendim. Sennen ğayet hoş vaqıt keçirem. Dostlarımnıñ arasında böyle meraqlı subetdeş yoq. Sende, nasıl desem, teren bir hayat tecribesi bar.

– Şimdi de sen meni utandırasıñ. Baq, yanaqlarım qızarmağa başladı. — dedi Leviza ve Eldarnıñ keñ, büyük ellerini narin avuçları ile sıqtı.

Soñra büyük, tögerek qara közlerinen Eldarnıñ közlerine uzunca baqtı ve, terenden köküs keçirip, nihayet:
– Sen meni isteysiñmi? — dep soradı.
Eldar bu mevzudan ve hususan bu sualden qaçınmağa istedi, lâkin tekaran tüşünip aldı ve qısqaca:
– İsteyim. — diye cevap berdi.

Leviza oğlannıñ qulağına taba egildi, öyle ki, eki gençniñ qıp-qırmızı qızğın yanaqları biri birine toqundı. Eldar öz boyunı ve qulağında qıznıñ nemli dudaqlarını ve sıcaq nefesini hiss etti:

– Ya ne bekleysiñ? Men ıntıldım, lâkin sen lâqayd qaldıñ.
– Beklemeym. İstemek — mutlaqa yapmaq kerek degen manağa kelmey.
– Şimdi aqıllı-aqıllı laf etmekniñ vaqıtımı, dülber oğlan?

Eldar qıznıñ zarif boynundan ve yipek saçlarından kelip baş aylândırğan qadın teniniñ nefis qoqusını ve tatlı parfümniñ ince nesimini tolu-tolu teneffüs eterek:

– Toqta, Leviza. Qayda aşıqasıñ? — diye sual berdi.

Leviza birden keri çekildi ve ökünç ile:

– Ne ola ya saña? Añlap olamayım! — dedi.
– Añlaşılmaycaq şey yoq.

Leviza indemedi, tek qollarını köksünde bağlap ve bir qaşını köterip Eldarnıñ cevabını bekledi. Lâkin gençniñ tilinden bir söz tüşmedi.

– Toqtaçı şimdi! Ayt baqayım, seniñ qız arqadaşıñ oldımı hiç?

Eldar artıq bayağı tarsıqmağa başladı, lâkin qaçış imkânı yoq edi, soñunda nafile ayaq tiremek ve inatlanmaqtan vazgeçti:

– E. Bar edi bir qız.
– Soñ?
– Qomşu köyden. Mektepteki oquvnıñ soñki yılında aqşamları dostlarımnen anda diskotekağa bara edik.
– Qız rus mı, tatar mı edi?
– Qırımtatar. Elvina.
– Arañızdaki munasebet ne qadar ciddiy edi?
– E, ştek.
– Nasıl yani?
–Aqız, özümni sañki militsiyada sorğuda hiss etem. Yapmasa şunı! Qıynama meni!
– Böyle mevzular ve hikâyeler maña pek meraqlı kele. Seni begengenim içün, canım, haqqıñda er şeyni ögrenmege isteyim. Tañğa qadar daa çoq vaqıtımız bar.

Eldar, öz hatirelerni nizamğa ketirgen dayın biraz tüşündi, soñ, Levizanıñ baqışında oynağan meraq qıvılcımlarnı sezip, devam etti:

– Dört ay qadar körüştik. Aqşamları eviniñ azbarı ögünde, araba qapusınıñ aldındaki tahta skemlede oturıp uzun-uzun laqırdı eter edik. Elvina o vaqıt onuncı sınıf talebesi edi. Öpüşmek ile quçaqlaşmaq ve el tutuşmaqtan ğayrı aramızda hiç bir şey olmadı. Yazda imtiandan keçip, çetelde universitetni qazandım, soñ, elbette, ayrılmağa da vaqıt keldi. Vaziyetimni eppeyi añlatmağa tırıştım, amma o kene de pek ağladı.
– Sen onı seve ediñmi?
– Qız pek hoş edi, amma oña qarşı sevgim yoq edi… Yoq.
– Qıznıñ yüregini param-parça ettiñ, aysa.
– Belki de. Ondan soñ o qıznı körmedim, haqqında hiç bir haber almadım. Amma bugüngece peşmanım. Qıznıñ duyğularına qarşı böyle ğaddarca, merhametsizce muamele etkenime alâ yazıqsınam.
– Unut, tatlım. O qız da seni çoqtan unutqan, endi aqayğa da çıqqandır. Sen maña bunı ayt: o zamandan bu vaqıtqa qadar hayatıñda başqa qadın ile yaqınlıq oldı mı?

– Ne sorap turasıñ şunı, ya? — dedi bıqqınlıq ile Eldar.

Leviza birden şaqıldap küldi, soñra başını yan tarafqa egip:
– Bu işniñ tadını kerçekten bilmey ekensiñ, boydaq! Bilgen olsañ, biraz evel öyle qolay red etmez ediñ. — dep oğlanğa yaqınlaştı.

– Sen çoq bilesiñ, sanki!
– Ah, canım. Seniñkinden kesen-kes ziyadedir!

Levizanıñ elleri yañıdan, duvar yastığında kerilip yatqan Eldarnıñ kökregine tayandı. Atik qız artıq ucumğa keçmege niyetlenip, kölmekniñ sadeflerini yavaştan açmağa qoyuldı. Lâkin Eldar apansızdan Levizanı bileklerinden tuttı ve ince qollarını nezaket ile itedi:

–Men bunıñ böyle olmasını istemeyim.

Bu sefer şaşqınlıqtan Levizanıñ közleri açıldı:

– Nasıl yani?
– Bu şekilye, bu yerde… Mence yañlıştır. Öyle olmamalı.

Levizanıñ çırayı deñişti, ne aytacağını bilmegen, cevap bermek içün laf tapalmağan kibi turdı. Öyle de qatıp qaldı Eldarğa baqıp. Birazdan yüzü hışım ve nefretten qıyıştı, sesini yükseltip, sertçe sual berdi:

– Seni meni ne zan etesiñ?!
– Ne oldı ya?
– Sen meni oruspı zan etesiñ mi?!

Eldar, qıznıñ birden deñişken alına ve keskin lafına eppeyi taaciplenip yatqan yerinden qalqaraq oturdı ve tek:

– Ne deysiñ sen?! — dep ayta bildi.

Qız daa beter alevlenip, Eldarnıñ yüzü ögünde işaret parmağını sallayaraq, yüksek davuş ve ciddiy qızğınlıqnen devam etti:

– Sen meni oruspı dep belleysiñ, ya?!
– Yoq, elbette! Bu da qaydan çıqtı?
– Meni qancıq dep sayasıñ, ya?!
– Toqta! Öyle laf aytımmı?
– Demek, men hasta, saqat qancıqım, öylemi?!
– Aqız, toqtatsa şunı! Ne cınnısı tuttı seni?
–Hayasız, namussız, yüzsüz aqay müptelâsı, öylemi?!
– Leviza!!!
– Sus!!! Sesiñ çıqmasın! Ögüme tüşken her bir erkekniñ ayağına atılam, dep tüşünseñ, pek yañılasıñ! Men özüm kimnen istesem, ne vaqıt istesem, nasıl istesem öyle yatam! Men özüm qarar berem! Añladıñ mı?! Özüm! Añladıñmı, anasınıñ qozusı?! Maña tek seniñ haqaretleriñ yetmey edi! Adımnı da saqın ağzıña alma!

Eldar çoq tüşünmeden, qolunıñ altındaki yorğannı tezce alıp çabik hareket ile Levizanı sardı, ve qıznı taqatlı kuçağında sıqtı. Öyle ki, Leviza, örümçek ağına yaqalanğan köbelekke beñzep, elini-ayağını qıbırdatalmay qaldı. Ğayet küçlü gençniñ qollarında esir tüşkenini añlağan olsa da, bir-eki çırpındı, oyana-buyana aylânıp özüni serbest salmağa baqtı, lâkin nafile.

– Yiber meni, maraz! Tiyme maña! Toqunma, alçaq herif!

Zayıf qadın üzerindeki üstünligini hiss etken Eldar tınç, ama emin ses ile elindeki alev topunı söndürmege qoyuldı:

– Ne köçtiñ sen? Miyiñde ne qaynap taştı ya? Sen aytqan çirkin şeyler aqılımnıñ ucından bile keçmedi. Sakin ol. Sakin ol. Oldı. Yeter endi.

Leviza, sögüne-sögüne, daa bir-eki kere çırpındı, soñra sustı, tek talğın ve ağır nefesi eşitile edi. O, asılında Eldarğa degil, bütünley kendisine açuvlañgan edi. Özü de, ne sebepten böyle aniden patlağanını tam olaraq bilmey. Her halda, dülber, aqıllı ve yaraşıqlı deliqanlınıñ qarşısında özüni ne içündir sınıq, yerge yıqılğan ve alçaq tüşken bozuq bir qadın olaraq hiss etti. Ve öz qabaatını, ökünçini oğlannıñ üstüne püskürdi. Bularnı tüşünir eken, Eldarnıñ sañki uzaqtan yanğırağan tınç ve tegiz sedasını eşitti:

– Özbekistandan kelip yerleşkenimiz yıllarda pek fuqare yaşay edik. Zahvatta öz evimizni beş yılda qurıp çıqqancek, yedi can qoranta olıp üç közlü vremânkada yaşadıq. Babam, çaresizlikten mi, küçsüzlükten mi, qara qasevetten mi, bilmeyim, amma eki künde bir, evge sarğoş qayta edi. — dep añlata başladı Eldar. — Ayınıq olğan vaqıtta her daim ciddiy ve sessiz, lâkin içken soñ deli, amansız, acımasız, eñ vahşiy canavardan daa beter ola edi. Anama qaşana, qavğa etmek içün fursat qollay edi. Meni ve egiz qız qardaşlarımnı ise quçaqlap, öpüp, zar-zor aylanğan tilinen bizni ne qadar sevgenini añlatmağa tırışa edi. Diger taraftan, anamnı olmaycaq küfürlernen haqaretley, soñra açuvlanıp ura, tepeley edi. Biznen beraber yaşağan qartlar, hatta evimizge kelgen yaqın soylar bile buña mani olmaqtan aciz ediler. Qardaşlarım qorqudan töşeklerindeki yorğan içine bürünip saqlana ediler. Men ise, ökür-ökür ağlamasınlar dep, mına şimdi saña yapqanım kibi, olarnı bar küçümnen quçaqlay, teselli ete edim. Anam da onı ne içün her seferinde afu etkenini, bizni alıp evden ketmegenini, ayrılmağanını alâ daa añlap olamayım. Babamnen bu mevzuda laqırdı etmegen insan qalmadı, bir türlü qandıramadılar. Hatta bir seferinde tedavi içün özü teşebbüs kösterdi, lâkin çoqqa barmayıp, tekrar eski adetlerine qayttı. Künlerniñ birinde anamnı tepeler eken, men onı qorçalamaq içün aralarına kirdim, maña da bir-eki şamar yapıştırdı. Soñradan şunı ögrendim ki, anam o vaqıt ağırayaqlı olıp, qarınındaki balanı tüşürgen edi…

Leviza bunı eşitkeç, yüreginden sançqı ile çıqqan qara qahar bulutı bağrını qaplap aldı. Alğan nefesi boğazında taqılıp qaldı, közleri yaş toldı, ve, nihayet, titregen dudaqlarına kelip tayanğan soñsuz ğam ve kederniñ basqısına çıdalmadı, hıçqırıp ağlap yiberdi. Eldar, başını omuzına qoyğan ve ağlamaqtan sarsılğan qıznıñ saçlarını toqtamayıp ohşarken, sözlerine devam etti:

– Babam peşman etti, lâkin deñişmedi. Ahır soñu onı hapishanege qapadılar. Men ise onıñle bugüngece laqırdı etmeyim, baba olaraq da tanımayım, qabul etmeyim. Oña oşap ketecegim, dep pek qorqam. Men öyle adaletsiz, insafsız, bahtsız, fuqarelik ve azap tolu masqara hayat istemeyim. Ne özüm, ne de olacaq qorantam içün…

Eldarnı omuzları ve tirsekleri ile qattılıqnen itegen Leviza, quçağındaki esaretten qurtulğan soñ, aşıqmayıp biraz artqa çekildi ve teren bir nefes keçirip tapçannıñ tahta qorqulığına tayandı. O nazarını deñizge taba tikti, Eldar ise bağdaş qurıp oturaraq ve belini bükerek, başını aşağı egdi. Birbiriniñ baqışlarından qaçına ediler. Birazdan Leviza tınçlandı, ağlaması kesildi ve o, üküm sürgen sessizlikni bozıp, canını kemirgen derdini geceniñ qaranlığına tökmege başladı:

– Men de öyle qaviy qorantanı, samimiy ve qarşılıqlı muhabbet tolu yaşayışnı arzu ete edim. Ter-temiz qızlıq hayalları işte. On sekizge kelgende, menden doquz yaş daa büyük, Sergey adlı bir rus oğlannı sevdim. Deli kibi meftun oldım. Sarışın, yüksek boylu, küçlü ve özünden ğayet emin körüne edi. O devirde özümni pek yalıñız hiss ete edim. Mektepteki ve bizim mahalledeki aqranlardan daima haqaret ve horluq körgenim içündir, her halda. O ise nazik, merhametli, añlayışlı ve diqqatlı körüne, maña baht nurı ile aydınlanğan közlerinen baqa edi. Onıñ yanında bulunır eken, yüregimdeki soñsuz saadetten sebep köklerdeki bulutlarnıñ üstünden uçar edim. Hiç kimseniñ lafına qulaq asmayıp, tehnikumdaki tasilimni taşladım ve bu rusnen onıñ evine qaçtım. Çünki babam elâk olğan soñ maña anam bile sözüni keçirip olamay edi. Yaramaz, tabiatsız ve arsız dey ediler. Amma men her daim, fikirime köre doğru dep sayğanım kibi iş yaptım. Bundan sebep tatlı yalanlarına işanıp, yüregimni, ruhumnı, özümni tekmil oña teslim etken edim. Anda bir-eki ay yaşağan soñ, tezden yükke qaldım. Sergey bunı ögrengen soñ, «balanı aldır, yoqsa seni quvarım ve meni bir daa körmezsiñ» dedi. Men de ahmaq, çirkinligime baqmadan meni seve dep, kör ve yalancı qara sevdağa tutuldım, balanı aldırdım…

Bu sözlerni aytqan soñ Leviza sustı. Taş çatlatacaq sertlikte olğan qayıtsız çırayından suvuq ve duyğusız dehşet esti.

– Çoq vaqıt keçmey, nasıl olsa, meni ep bir quvdı. Meger «tatar qıznıñ tadına baqmaq» istemiş eken. Közyaşlarıma, yalvarış ve yaqarışlarıma pervasız qaldı. Ağladım, qıçırdım, yayğara qopardım, ayaqlarınıñ aldında, yerlerde süründim — faydasız. Demek, «tadını» alğan soñ bezdi, ahır-soñu meni tepme-toqat ile aydadı. Bileklerimdeki damarlarnı ustranen kesip, özümni öldürmek istedim. Qurtardılar. Soñra ise, «qopqası ketti, yipi de batıp ketsin, ne hıyar olsa olsun» dedim, ve bu dünyanıñ zevqını ve keyfini sürmege niyetlendim. Tuzaqqa tüşken çaresiz av degil de, erkeklerni tırnaqnıñ ucınen oynatqan avcı olmağa qarar aldım. Her halda, men kibi günâhkârnıñ yeri cehennemniñ eñ tübindedir…

Munaqaşa ateşi söngen olsa da, eki gençniñ bağrılarında tütken keder ve hoşnutsızlıqnıñ qıp-qırmızı qorları daa sım-sıcaq edi. Deñizden taba üfürgen ılıq ruzgâr ve tuz qoqulı ava bile, eki yaş arasında peyda olğan zift kibi qap-qara ve qoyu mühitniñ basqısını dağıtıp olamadı. Bu aqşam olar, eñ havflı bastırıqlarnı ve ruh ürkütici hatıralarnı saqlağan zindan çuqurınıñ, körünişte qaviy, asılında ise cartı ve yengil olıp çıqqan qapağını araladılar. İhtiyardan tış, bu çuqurnıñ küflü, çirkefli ve qaranlıq terenliginden, eski yaralarnı tırnap qanatqan, zehir saçıp-savurğan ve can küydürgen acımasız ajderhanı azat ettiler. Daa yaqında zevqu-sefa sürgen iç dünyaları şimdi viran oldı, yanıq harabege döndü. Onıñ yerinde, artıq, sim-siya dumanlı nefret ve lânet yanğınından soñra qalğan keder ile hoşnutsızlıq tolu pişmanlıq ve teessüfniñ qızılca qorları tüte edi.

Nihayet, Leviza ayaqqa turdı, tapçandan tüşip, şuvuldağan deñizge taba alel-acele çaptı. Qız şu daqqada çılğınca ve delice bir şey yapmaq arzu ete edi. Yorğun bedenini ezgen, çerli yüregini sıqqan utanç ve ayıbını, ana kibi şefqatlı deñizniñ quçağında yatıştırmaq kerek edi. Kiyik qarıncalar dayın aqıl-fikirini talağan süyrü tikenli tüşüncelerden mutlaqa qurtulmaq kerek edi. Nazlı deñiz de, sanki, bunı sezgen kibi ve Levizanı çoqtan beklegen kibi, yımşaq, issi ve şifalı dalğalarnıñ fısıltılı sedasınen onı yanına çağıra, sabırsızlıqnen bekley edi. Adımları qumğa batsa da, yürüşniñ süratını kesmegen Leviza topallayıp keter eken, öz kiyimlerni birer-birer çıqarıp attı, öyle ki, üstünde tüb urbasınıñ tek aşağı qısmı qaldı.

Qavehane sofasınıñ damında yanğan yekâne fenerniñ zayıf sarıca yarığında körüngen manzara Eldarnıñ ruhunı heyecanlandırdı. Özüni Qaradeñizge salıp, onıñ hoş ve tuzlu suvına dalıp ketmezden evel körüngen qıznıñ qaraltısı, yay kibi nazik ve tılsımlı beden çizgileri deliqanlınıñ aqlını esir aldı. Biraz evel aytqan bütün sözlerinden vazgeçip, her şeyni hatırdan silip Levizanıñ yanına baracaq, afu soraycaq, qani etecek oldı, lâkin iradesini toplap, nefisniñ quvet qazana başlağan rezil avesini küç ile bastırdı.

Deñizniñ qap-qara lâkin havfsız suvlarına bir qaç kere eminliknen dalğan Leviza, bir parça yaldağan soñ nihayet sahilge doğru yöneldi. Eldar yalınıñ kenarında turıp, bir elinde tapçandan alıp ketirgen örtüni, diger elinde ise demin qumda bıraqılğan Levizanıñ güzel qoqulı urbalarını tuta edi. Leviza deñizden çıqacaqta qollarınen bedenini örtmege ıntıldı ve uzaqtan sert davuşnen bağırdı:

– Aylânçı baqayım! Yum közleriñni! Baqma maña!

Sesindeki deñişmeni sezgen Eldar, örtüni tutqan qolunı qızğa taba uzatıp, turğan yerinde aşıqmadan aksi tarafqa çevirildi. «Yaylar patladı, teller qoptı — ne kemane, ne saz qaldı. Endiden soñ bu iş hiç evelkisi kibi olmaz», dep tüşüngen Eldar, ümüt beslemeyip, örtüge bürüngen Levizanıñ artından, qamburlı sırtında uzun yıllarnıñ yüküni zornen taşığan hammal kibi ağır adımlarnen qavehaneniñ sofasına doğru ileriledi. Leviza ise bir kere olsun, aylanıp oña baqmadı. Eldar endi yoq edi anda. O, artıq, altın küneş şavlelerniñ tesirinen tañda irip keteyatqan külrenkli tuman kibi oldı Leviza içün.

* * *

Bir daa olar on üç yıldan soñra tesadüfen nasıldır bir toyda körüştiler. Asılında, buña körüşüv demek pek doğru degil, çünki ekisiniñ arasında peyda olğan temas, yıldırım çaqqan kibi aniy, yekâne bir baqıştan ibaret edi. Bu tez nazarnıñ tesirinden Eldarnıñ yüregi sızladı ve ruhı alt-üst oldı.

Tarih deñiziniñ terenliginden çıqıp kelgen quvvetli hatıra dalğaları, furtunalı qış mevsimindeki kibi, şuurnıñ qaviy qayalarına bar küçünen ura ve quturğan buzlatıcı yelnen beraber olarnı param-parça etmege ıntıla edi. Gençliginiñ saf arzu-hayallarını ve niyetleri şimdi, accı zeher dayın yalıñızlıq ile tamğalanğan hayatnıñ tadını boza edi. Özünden boşanğan ömür arqadaşı, balası ve bahtsız evlilikniñ qısqa hikâyesi kene közü ögünde canlandı. İşinde, dostları arasında, aqrabaları içinde çıqa bergen ve hiç bitmegen pahıllıqlar, biñ bir türlü yalanlar, fitneler ve hıyanetlikler qarşısında onıñ insaf ve vicdanı eppeyi yıprandı, maneviy muqavemet qabileti aşlandı ve o, neticede, etraftaki çürük mühitniñ basqısına mağlüp tüşti.

Bu sebepten, Levizanı böyle yüzü açıq, çehresi parlaq ve nazarı saadetli halda körgende özüni eñ zelil, sefil ve alçaq insan olaraq hiss etti. Leviza qorantasınen beraber şu toyda çoq oturmadı, daa qaranlıq tüşmezden evel cıyılıp qaytmağa baqtılar. Eldar olarnıñ peşinden qapığa qadar çıqtı ve olar arabağa minip ketkence taqip etti. Sade urba kiygen qısqa saçlı ve gür saqallı mazallı qocası arabanıñ arqa qapularını açıp, başta eki kiçkenini oturttı, büyükçe oğlu ise özü ögge mindi. Üstü bol ve uzun qıyafetli, başı ise renkli yavluqnen baylı Leviza, quçağındaki bebegi ile arabağa herkestden soñ yerleşti. Avtomobil aşıqmadan hareket etip yol burulğan köşeniñ artından saqlanıp ketkende, Eldar qaltırağan parmaqlarınen bir sigaret yaqtı. Ögündeki bu levha daa uzun vaqıt hafızasında canlı tura edi.

Mustafa AMET

Фото аватара

Автор: Редакция Avdet

Редакция AVDET