Sıñırımıznı yıqıp keldi bu yırtıcı nemseler. Tuz-ötmeknen qarşıladı Vlasov ve benderler. Keñ adımnen yürüp keldi Ukraina yolunen. Közlerini qan qaplağan, zıncırlanğan boynunen. Ateş septi Qırımğa o, urus-tatar baqmadı. Ateşlerde tiri yaqtı, lâin neler yapmadı. Bala-çağa ızğıştılar- kimden imdat qıdırsın: baba ketti vetan içün, kimge alını bildirsin. Qaytıp keldi bizimkiler. Oğradıq biz beftanğa – «satqınsıñız» dep, lânet ayttı marum qalğan halqlarğa. Beftan sözünen tatar halqnıñ fırsatını aldılar. 18 may maşer künü vagonlarğa saldılar. Şaşmaladı, şaştı halqlar böyle büyük beftandan. Baqtırmadı qapımızdan – quvıp çıqtı vetandan. Sürgün etti ömürlik bizni, aqlı-aqsız demedi. Süreklenip öldi halqlar, çubün qadar körmedi. Ey ağalar, böylemi edi Qırım halqınıñ yazısı? Ğurbet eller toprağında ölüp bitti yarısı. Nice türlü künler kördik, unutulmaz acısı. Öksüz qalğan sabiylerniñ destan oldı bazısı. Hatırlasam – bağrım yana ölgenlerniñ sözünden. Ciger qanı közyaş olıp, aqtı halqnıñ közünden. Az oldımı aqsız yerde, vetan sattıñ degenler. Aq cigerden «Ah» çektiler ğurbet elde yürgenler. Mañlayını ter qaplağan, qıymay canıñ bermege, asret olıp ölgenler çoq Ana yurtını körmege. Taş-toprağı bekley bizni adı Güzel vetanım. Ölsem eger, qabristanım Qırım olsun mekânım. Ey, Allahım, yıqılmasın şu Qırımnıñ diregi. Çoq horluq çekti tatarlar, dert biyledi yüregi. Şimdi ise tatar halqı Vetan talap etmekte, derdine derman qıdırğanlar, Kavkaz betke köçmekte. Qısmet olsun seyran etmek Qara deñiz dalğasını. Qısmet olsun aşamaqlar şu Qırımnın almasını. Qoqlar edim toya-toya şu Qırımnıñ gülüni, mor melevşe, erılğanlar, mis qoquğan zümbülni. Vetan demek öz evimiz. Bunı er kes bilmeli. Vetan peşinde yürgenlerge epimiz yardım etmeli. Bunı yazğan cail apay bir işçiniñ qadını, vetanına asret olğan, soramañız adını. 1966 yıl. Nijnâya Bakanka. Krasnodarskiy kray |