Эй, къардашым, догъмушым, къачан сеннен айырылдыкъ?
Къачан узун йолларда козюнъ юмып джоюлдыкъ?
Не ичюн къалдынъ оксюз киби эр кес эвге къайткъанда,
Не чапмадынъ сенинъ Юртынъ къучакъларын ачкъанда?
Къаста къартлар, малын быракъып, кетти топракъ опьмеге,
Я сен яваш четте къалдынъ сакъланып гузель эвинде?
Беким, дединъ: «Джемаат кетсин йолларыны ачмагъа,
Бир кунь невбет манъа келир гъурбетликтен къачмагъа».
Беким, бойле тюшюндынъ: «Олар бираз чекишсе,
Сонъра манъа къолай олур вазиетни чезмеге».
Амма, къардаш, вакъыт кечти, заман энди денъишти…
Авес эткен къайтмагъа – энди чокътан эвге къайтты.
Бугунь исе, эвель киби, чыплакъ олуп чыкъмазсынъ.
Капик чинламаса джебинъде, къысметинъни тапмазсынъ.
Бизлер ендик сынавларны, олар битмей бугунь де,
Чектик агъыр такъдирны, чектик сенинъ пайын де.
Чамур басып, тола ташып, янъы омюр къурарыкъ,
Тасиль алып, топрагъымызгъа саип олуп чыкъарыкъ.
Бизим баллар козюн ачып ят иллерни кормезлер
Ве озгъарып бу дуньядан пешман этип согмезлер.
Я сен, къардаш, ят эвинде тувгъан олмакъ истейсинъ,
Ябанларнынъ арасында бахтлы омюр беклейсин.
Къардаш киби олды манъа пек чокъ ватандашым,
Тек ватандаш олалмады меним озь къардашым.
Бу къайгъыны анъламаз чокъ окъугъан адам,
Чюки тувгъанлары янында, мен оларгъа сукъланам.
