Мен Дюньягъа кельгенде,
къапу огюнде,
Сен, энди, еллерден, эп шувулдар эдинъ.
Сенинъ талданъда дёрт-аякълап юргенде,
Сен манъа, татлы-ягълы джевизлер бердинъ.
Деделер талданъда ял алгъан эвельден.
Мен де салландым далынъда салынджакъта.
Сонъ, бир кунь, къувулдыкъ тувгъан эвлерден.
Чекиштик сюргюнде – сувукъта, сыджакъта...
Чокъ йыллар кечти. Къайтам мен къарт алымда.
Оксюзим!
Анасыз,
бабасыз,
тувгъансыз...
Эв-баркъсыз... Доланам, кене де, талданъда.
Доланам. Бинъ тюрлю фикирлер анъымда.
Доланам.
Сезекли къартанай
эп сорай:
– Не джойдынъ, сен мында, нелердир арайсынъ?
– Сен анъламазсынъ мени, джариз къартанай,
Сен бу ерге кельген ябаний торгъайсынъ...
Арайым. Бурада гурь яшлыгъым къалды.
Бурада – бабалар, деделер кольгеси…
Бурада – ырызым-намусым тапталды.
Тапталды анамнынъ козьяшы-инджиси…
Ёкъ! Сен анъламазсынъ мени, сыфатынъ айта.
Сенинъ фикиринъ – дининъ – иманынъ башкъа.
Санъа эписи бир – кимнинъ мезары таптала.
Лякин биль, эвнинъ саиби омюрлик къайта.
Санъа ер ёкъ мында, мезаргъа – башташкъа!
Мен бу орталыкъта оюнджакълар къалдырдым.
Къыдырам мен, коресинъми, тапалмайым!
Бельким де, мен энди, акълымы алдырдым.
Ах, мен босагъамдан адым аталмайым...
Эрте-кеч, бельким, анъларсынъ, олсанъ Инсан.
Ве озюнъ, озюнъ ташларсынъ бу дуракъны.
Сабырлар тюкенир бир кунь, манъа инан!
Якъар-йыкъарым мен, инан, барны-ёкъны...
Мен, кимсени къоркъузмайым бу алымда.
Мени анълар, меним чектигими чеккен!
Къаталып турма, явур, меним алдымда!
Бу къуюдан меним неслим сув ичкен...
Чекиль,
къуюмдан бир ютум сув ичейим.
Яндым!
Арареттен патлады дудакълар.
Чекиль,
тувгъан босагъамдан кечейим –
сенинъ дегиль,
меним, меним бу дуракълар!
Албат, 1991 с. 15 майыс
