Шепот волн и пены шелест,
С гор сползают облака,
Легкой дымкой горы стелет,
Смотрят мудро свысока.
Это Ялты воздух манит
Чайки, воздух и свобода,
Ясность, легкость людям дарит
Ее нежная природа.
Обвиваясь, тянет к солнцу
Стебель, плод свой, виноград,
И чарует взгляд поспевший,
Вновь алеет тут гранат.
Как же близок и приятен
Ялты берег, шелест волн,
Взглядом, чувством не объятен,
Святым таинством он полн.
Я запомню воздух этот,
Брызги волн и водопада.
Ялта манит меня светом
Знаю, тут моя отрада…
KireZlik
Эеджанлан, миллетим!
Эеджанлан, миллетим! Уян узун юкъудан.
Керчек саиб къавмыны асла кормей бу Ветан.
Малынъа федакяр олма, лютфен, ялварам.
Бу топракъны къалдырмакъ бизлер ичюн бир арам.
Сюргюн деген зулумда сабыр эттилер деделер.
Зорлукъларнен, марумлыкънен басты оларны там кедер.
Энди оларнынъ къайгъысы демек джевапсыз къаладжакъ?
Демек татарлар Къарымда артыкъ мусафирлер анджакъ?!!!
Айын, татар миллетим, джаилликтен сен вазкеч.
Аллахнынъ адынен окъу, чюнки даа къалмадыкъ кеч.
Теслим этме умютинъи, чюнки бизни беклей эсап.
Кечшимтен исе, миллетим, озьюне де ибрет тап.
Эеджанлан, миллетим! Уян узун юкъудан.
Изанлы ол, джесареттирвазкечмемемк юртындан.
Тувгъан тильни унутма ки, о буюк бир васиет.
Эй, яшлар, тилинъизге беслеменъиз сиз нефрет.
Эйджанлан миллетим, арекет эт яш несиль!
Динни, Тильни, Адетни мытлакъкъа огрен ве биль.
Сен умютсинъ, сен дермансынъ, сенинъ бильгинъ керчектен кучь.
Халкълар далгъанынъ ортада къалмайыкъ биз бир авуч.
Эдип Эмиров
Агъыр бакъыш
«Селям алейкум, анам, бабам! Насылсынъыз? Мен яхшым. Мерьем оджа деди ки, эгер мен Къуранны окъумагъа огренсем, сизге оны окъып баягъы ярдым этерим. О деди ки, бу сизлер ичюн теселлиден даа яхшыдыр. Къуртумер эмджем яхшы, даима иште. Аначыгъым, бабачыгъым, о бизни унутты деп тюшюнменъиз. Геджеашханед отурып о эр вакъыт агълай, лякин мени корьсе, аман шишени сагълап, козьяшларына енънен сюртип мени, не ичюн юкъламайсынъ дие дёгмеге башлай. Мерьем оджа манъа эр вакъыт сизлер ве Къуртумер эмджем ичюн дуа япмагъа тевсие эте. Оля тутум артыкъ бизнен яшамай, о эвимиз акъкъында бир шейлер сёйлеп кетти. Амма, мен оны асыл сагъынмайым… Аначыгъым, бабачыгъым, мен сизни пек сагъынам, мен сизни пек севем»!..
Сонъра исе тизлерни чёкип отургъан къыз бала ачыкъ авучларнынъ чинатий пармакъларыны бирлештирип, ашыкъмадан, яваштан бир анълашылмагъан шейлерни фысылдамагъа башлады. Бир къач дакъкъадан сонъ, кускюн чырайли къызчыкъ эки башташкъа гъает агъыр бакъышны ташлап, мезарлыкънынъ къапысыны къапатып кетти.
Эдип Эмиров
